ക്രിസ്തു നമ്മുടെ ജീവിതത്തിലേക്കു വരുന്നതിനു മുന്നമെ നാം ബുദ്ധികെട്ടവരായിരുന്നു. നമ്മുടെ ബുദ്ധീ മന്ദീഭവിച്ചവരായിരുന്നു. അപ്പൊ. പൗലോസ് എഫേസ്യാലേഖനം 4:17 ൽ പറയുന്നതുപോലെ "ജാതികൾ തങ്ങളുടെ വ്യർത്ഥബുദ്ധി അനുസരിച്ചു നടക്കുന്നതുപോലെ നടന്നവരായിരുന്നു." ദൈവജനത്തോട് ബന്ധമില്ലാതിരുന്നു എന്നു മാത്രമല്ല, വ്യർത്ഥബുദ്ധി അനുസരിച്ചു നടന്നവരായിരുന്നു. എല്ലാം അറിയാം എന്നു ചിന്തിച്ചവരെങ്കിലും ഒന്നുമറിയാത്തവരായിരുന്നു, തിന്മയെ സ്നേഹിച്ചവരായിരുന്നു.

രണ്ടാമതായി, വീണ്ടും ജനിക്കുന്നതിനുമുന്നമെ നാം അനുസരണമില്ലാത്തവരായിരുന്നു. ഹൃദയം കഠിനപ്പെട്ടവരും അനുസരണക്കേടിലൂടെ അതു വെളിപ്പെടുത്തിയവരുമായിരുന്നു.

മൂന്നാമതായി, നാം നാനാമോഹങ്ങൾക്കും ഭോഗങ്ങൾക്കും അധീനരായി നടന്നവരായിരുന്നു. അതായത്, സത്യം അറിയുന്നതിനു മുന്നമെ വഴിതെറ്റി നടന്നവരായിരുന്നു. വഞ്ചനയാൽ നയിക്കപ്പെടുന്നവരായിരുന്നു. ജഡികമനസ്സിന്റെ ഇഛകൾക്ക് അനുസരിച്ച്, അതിന്റെ താത്പ്പര്യങ്ങൾക്കനുസരിച്ച് ജീവിച്ചവരായിരുന്നു.

നാലാമതായി, ഈർഷ്യയിലും അസൂയയിലും കാലം കഴിച്ചവരായിരുന്നു. ക്രിസ്തുവിൽ നാം സ്വാതന്ത്ര്യം പ്രാപിക്കുന്നതിനുമുന്നമെ എന്തുകിട്ടിയാലും സംതൃപ്തിയില്ലാതെ ഈർഷ്യയിലും പിണക്കത്തിലും കാലം കഴിച്ചുകൂട്ടിയവരായിരുന്നു. ഈർഷയും അസൂയയും സമാനകാര്യമാണെങ്കിലും അതിന്റെ വെളിപ്പെടൽ രണ്ടു വ്യത്യസ്ഥനിലയിലാണ്. ഈർഷ്യ എന്നത് നമുക്കുള്ളത് നഷ്ടപ്പെടുമൊ എന്ന ഭയമാണെങ്കിൽ അസൂയ എന്നത് മറ്റുള്ളവർക്കുള്ളത് തനിക്കില്ലല്ലൊ എന്ന സങ്കടമാണ്. ചുരുക്കി പറഞ്ഞാൽ മറ്റുള്ളവരുടെ നന്മയിൽ, ഉയർച്ചയിൽ സന്തോഷിക്കുവാൻ കഴിയാത്ത അവസ്ഥ.

അഞ്ചാമതായി, നാം ദ്വേഷിതരും അന്യോന്യം പകക്കുന്നവരുമായിരുന്നു. ക്രിസ്തുവിന്റെ സ്നേഹം നമ്മിൽ പകരുന്നതിനു മുന്നമെ, നാം പരസ്പരം ദ്വേഷിച്ചിരുന്നു. അസൂയയുടെ സ്വാഭാവിക പ്രകടനമാണ് വെറുപ്പ്. ഈയൊരു വെറുപ്പ് അവരുടെ ജീവിതത്തിൽ എപ്പോഴുമുണ്ടായിരിക്കും. അങ്ങനെ മറ്റുള്ളവരോടു വെറുപ്പുള്ളവരായി തുടരുന്നു.