ഈ ഉപമയെ നാലു സീനുകളായി തിരിച്ച് ഞാൻ വിശദീകരിക്കാം. ഒന്നാമത്തെ സീൻ എന്നു പറയുന്നത്, യേശു തന്നിലേക്കു അവരെ ക്ഷണിക്കുന്നത് അവർ നിരസിക്കുന്നു. (1-3) “യേശു പിന്നെയും അവരോടു ഉപമകളായി പ്രസ്താവിച്ചതെന്തെന്നാൽ: സ്വർഗ്ഗരാജ്യം തന്റെ പുത്രന്നുവേണ്ടി കല്യാണസദ്യ കഴിച്ച ഒരു രാജാവിനോടു സാദൃശ്യം. അവൻ കല്യാണത്തിന്നു ക്ഷണിച്ചവരെ വിളിക്കേണ്ടതിന്നു ദാസന്മാരെ പറഞ്ഞയച്ചു. അവർക്കോ വരുവാൻ മനസ്സിലായില്ല.” താൻ കഥാ രൂപത്തിൽ അവരോട് ഒരു ആത്മീയ സത്യം പറയുകയാണ്. ദൈവരാജ്യം എന്ന വിഷയമാണ് താൻ ഉപമയിലൂടെ അവരുടെ മുൻപിൽ അവതരിപ്പിക്കുന്നത്. അവർ മറ്റുപലതും കേൾക്കുവാൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്ന നേരത്താണ് താൻ ദൈവരാജ്യത്തെ കുറിച്ച് അവരോട് പറയുന്നത്. എന്നാൽ കർത്താവിനു പറയാനുള്ളതു എപ്പോഴും ഈ ദൈവരാജ്യത്തെ ക്കുറിച്ചുള്ള സുവിശേഷമായിരുന്നു. അവർക്ക് ആവശ്യമായിരുന്നത് റോമാ ഗവന്മേന്റിൽ നിന്നുള്ള വിടുതലായിരുന്നു എങ്കിൽ തനിക്കു പറയുവാനുണ്ടായിരുന്നത് സ്വർഗ്ഗരാജ്യത്തെക്കുറിച്ചായിരുന്നു.

a). ദൈവരാജ്യം

Kingdom of heaven അഥവാ ദൈവരാജ്യം എന്നു പറയുന്നത് ദൈവത്തിന്റെ വാഴ്ചയുടെ തലത്തെയാണ് കുറിക്കുന്നത്. A sphere of God’s rule. ദൈവത്തിന്റെ വാഴ്ച നടക്കുന്ന ഒരു തലം. ദൈവത്തിനു പരമാധികാരുള്ള സ്ഥലം. ദൈവം രാജാവായിരിക്കുന്ന തലം. കുറച്ചുകൂടി ലളിതമായി പറഞ്ഞാൽ വീണ്ടെടുപ്പിന്റെ ആതിപത്യമുള്ള ഇടം. ദൈവത്തിന്റെ കൃപാപൂർവ്വമായ രക്ഷയുടെ സ്ഥലം. ആകയാൽ, സ്വർഗ്ഗരാജ്യമെന്നാൽ, ദൈവത്തിന്റെ ജനം ജീവിക്കുന്നതും ദൈവം വാഴുന്നതുമായ തലം. ഇതൊരു ആത്മീയ രാജ്യമാണ്. ഇത് വീണ്ടെടുക്കപ്പെട്ടവരുടെ സമൂഹം വസിക്കുന്ന ഇടമാണ്. അവിടെ രക്ഷിക്കപ്പെട്ട ജനം ദൈവത്താൽ നയിക്കപ്പെടുകയും, നിയന്ത്രിക്കപ്പെടുകയും ഭരിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന ഇടമാണ്. ദൈവരാജ്യമെന്ന് കേൾക്കുമ്പോൾ ഈയൊരു ചിന്തയാണ് നമ്മുടെ മനസ്സിലേക്ക് വരേണ്ടത്.

യേശു ദൈവരാജ്യത്തെ ഉപമിച്ചത് തന്റെ പുത്രനുവേണ്ടി ഒരു രാജാവു കഴിച്ച കല്യാണസദ്യയോടാണ്. കല്യാണസദ്യ, വിവാഹത്തിന്റെ ഒഴിവാക്കാൻ കഴിയാത്ത ഘടകമാണ്. അന്നത്തെ കാലഘട്ടത്തിൽ അത് ഒരാഴ്ച നീളുന്ന ആഘോഷമാണ്. വിവാഹത്തിനായി ക്ഷണിക്കപ്പെട്ടവർ വീടുകളിലേക്ക് വരുന്നു. പിന്നെ അവരുടെ ഒരാഴ്ചത്തെ ഭക്ഷണവും മറ്റുകാര്യങ്ങളും ക്രമികരിക്കുന്നത് ആഥിധേയന്റെ ചുമതലയാണ്. എന്നാൽ ഈ കല്യാണം വല്ല രാജാവിന്റേതുമാണെങ്കിൽ അത് വളരെ വിശേഷപ്പെട്ടതും മഹത്വകരവുമായ ആഘോഷമായിരിക്കും. അവസ്സാനം വധുവിന്റെ കൈപിടിച്ച് വരനെ ഏൽപ്പിക്കും. അവരങ്ങനെ വിവാഹജീവിതത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കും.

കർത്താവ് ഈ ഉപമയിലൂടെ അർത്ഥമാക്കുന്നത്, ജനങ്ങൾക്ക് സങ്കൽപ്പിക്കുവാൻ കഴിയുന്ന ഏറ്റവും വലിയ ആഘോഷം. എന്നാൽ ഇവിടെ വധുവിനെ കുറിച്ചൊ, യഥാർത്ഥ വിവാഹത്തെക്കുറിച്ചൊ ഒന്നും പറയുന്നില്ല. ആകയാൽ, അവർ ഗ്രഹിക്കുവാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന കാര്യം അവരുടെ സംസ്ക്കാരത്തിലെ ഏറ്റവും ഉന്നതമായ, ഏറ്റവും ഗംഭീരമായ ഒരു ആഘോഷം എന്ന കാര്യമാണ്. അതിലുടെ കർത്താവ് അർത്ഥമാക്കുന്നതെന്തെന്നാൽ, സ്വർഗ്ഗരാജ്യം എന്നു പറയുന്നത് ആഘോഷങ്ങളുടെ പരമമായ അവസ്ഥ എന്നതാണ്. ഒരു ജീവിതത്തിൽ ലഭിക്കുവാൻ കഴിയുന്ന ഏറ്റവും മെച്ചമായ അവസ്ഥ.

b) ക്ഷണിതാക്കളുടെ നിസംഗത

അങ്ങനെയുള്ള വിവാഹവിരുന്നിലേക്കാണ് രാജാവ് തന്റെ ജനത്തെ ദാസന്മാരെ അയച്ച് ക്ഷണിച്ചത്. ക്ഷണിക്കേണ്ടവർ ആരൊക്കെ ആയിരിക്കണമെന്ന് രാജാവ് നേരത്തെ നിശ്ചയിച്ചിരുന്നതും അവരെ അക്കാര്യം അറിയിച്ചിരുന്നതുമാണ്. ഇപ്പോൾ വിവാഹവിരുന്നിന്റെ സമയം ആയിരിക്കുന്നു. ക്ഷണിക്കപ്പെട്ടവരെ ആ കാര്യം ഓർമ്മിപ്പിക്കുക എന്ന ദൗത്യമാണ് വാസ്തവത്തിൽ ദാസന്മാർ ചെയ്യുന്നത്. വലിയ ഒരു ഏർപ്പാടായതിനാൽ അതിനു വളരെ അദ്ധാനവും ഒരുക്കവുമൊക്കെ ആധിധേയന്റെ ഭാഗത്തു നിന്നാവശ്യമാണ്. താനിപ്പോൾ ആ ഒരുക്കങ്ങളല്ലാംപൂർത്തിയാക്കി, നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടവരെ വിവാഹവിരുന്നിലേക്ക് വരുവാൻ സമയമായിരിക്കുന്നു എന്നു അറിയിക്കുന്നു. ഈ ക്ഷണിതാക്കൾ നേരത്തെ രാജാവിന്റെ ക്ഷണം സ്വീകരിച്ചവരും വരാമെന്ന് ഏറ്റിരുന്നവരുമാണ്. പക്ഷെ സമയായപ്പോഴുള്ള അവരുടെ പ്രതികരണം നിരാശാജനകമായിരുന്നു. മൂന്നാം വാക്യത്തിൽ നാം കാണുന്നത് “അവർക്കൊ വരുവാൻ മനസ്സായില്ല.” അവരുടെ പ്രതികരണം തികച്ചും അപ്രതീക്ഷിത പ്രതികരണമെന്നല്ലേ പറയാൻ കഴിയു! ഒന്നോ രണ്ടോ ആഴ്ചകൾ നീണ്ടു നിൽക്കുന്ന ആഘോഷ പരിപാടി. ക്ഷണിക്കുന്ന വ്യക്തി രാജ്യത്തെ ഏറ്റവും ഉന്നതനും സമ്പന്നനുമായ വ്യക്തി. രാജ്യത്തെ വിശിഷ്ടവസ്തുക്കളെ അണിനിരത്തിയുള്ള സദ്യ. ആർക്കും അതിൽ സംബന്ധിക്കുവാനുള്ള ആവേശമാണ് നാം പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത്. ക്ഷണിതാക്കളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഏറ്റവും വലിയ ബഹുമാനമാണ് ആ ക്ഷണം. എന്നാൽ പ്രതീക്ഷക്കു വിരുദ്ധമായി, ക്ഷണിതാക്കൾ വിരുന്നിനു വരുവാൻ തയ്യാറായില്ല. രാജാവു നൽകുന്ന ബഹുമാനം സ്വീകരിക്കുവാൻ മനസ്സില്ലാതിരിക്കുക എന്നതു രാജ്യദ്രോഹമാണ്. രാജാവിനോടുള്ള യുദ്ധപ്രഖ്യാഖ്യാപനമാണ്. ആ രാജാവിനെ അപമാനിക്കുന്നതന്നു തുല്യമാണ്. രാജാവിനു അപമാനം വരുത്തിയാലുണ്ടാകുന്ന പരിണതഫലം ഒന്നു ചിന്തിച്ചു നോക്കുക. പിന്നെ കഴുത്തിൽ തല കാണാതിരിക്കാൻ അതിൽ കൂടുതൽ ഒന്നും ചെയ്യേണ്ട കാര്യമില്ല. എന്നാൽ രാജാവ് ഇവിടെ എന്താണ് ചെയ്തത് എന്നു നോക്കുക.

c) രാജാവ് തന്റെ കരുണയിൽ ക്ഷണം ആവർത്തിക്കുന്നു (The king repeats the invitation at his mercy)

അതു നമ്മുടെ രണ്ടാമത്തെ സീനിലേക്കു നമ്മേ നയിക്കുന്നു. 22:4 “പിന്നെയും അവൻ മറ്റു ദാസന്മാരെ അയച്ചു: എന്റെ മുത്താഴം ഒരുക്കിത്തീർന്നു, എന്റെ കാളകളെയും തടിപ്പിച്ച് മൃഗങ്ങളെയും അറുത്തു, എല്ലാം ഒരുങ്ങിയിരിക്കുന്നു. കല്യാണത്തിന്നു വരുവിൻ എന്ന് ക്ഷണിച്ച വരോടു പറയിച്ചു.” താൻ രണ്ടാമതും തന്റെ ദാസന്മാരെ അവരുടെ അടുക്കലേക്കുതന്നെ അയക്കുകയാണ്. മാത്രവുമല്ല സദ്യയുടെ വിഭവങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച ഒരു ലഘുവിവരണവും താൻ നൽകുന്നു. ഒരിക്കൽ ക്ഷണം തിരസ്കരിച്ച ആളുകളെ ഒരു രാജാവ് രണ്ടാമത് ക്ഷണിക്കുക എന്നത് ചിന്തിക്കാൻ പോലും കഴിയാത്ത കാര്യമാണ്. എന്നാൽ രാജാവ് അതാണ് ചെയ്തത്. താൻ വീണ്ടും ദാസന്മാരെ അയച്ച് അവരെ ഒരിക്കൽ കൂടി ക്ഷണിക്കുന്നു. രാജാവ് എത്ര നല്ലവനെന്ന് തന്റെ പെരുമാറ്റം കാണിക്കുന്നു. താൻ അവരോട് ദയകാണിക്കുന്നു. ദീർഘക്ഷമയോടെ വീണ്ടും തന്റെ ദാസന്മാരെ അവരുടെ അടുക്കലേക്ക് തന്നെ അയക്കുന്നു.

എന്നാൽ ക്ഷണിതാക്കൾ അതിനെയും നിസ്സാരമായി കാണുകയാണ് ചെയ്തത്. അവർ അതിനെ കൂട്ടാക്കിയില്ല. (വാക്യം 5). അവർ നിസ്സംഗതയോടെ പ്രതികരിക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. അവർ തങ്ങളുടെ വഴിക്കു തിരിഞ്ഞു എന്നാണ് നാം വായിക്കുന്നത്.

പ്രായോഗികത, ദൈവത്തിന്റെ വചനം കേൾക്കാനൊ, ബൈബിൾ ക്ലാസ് അറ്റൻഡ് ചെയ്യാനൊ ഒക്കെ അവസരം വരുമ്പോൾ നാം എന്താണ് ചെയ്യുന്നത്? ഭക്ഷണം ഒക്കെ ഉണ്ടാക്കി, ക്ഷണിച്ച അധിഥികളെ കാത്തിരിക്കും. പക്ഷെ പലരും വരാറില്ല. നമുക്ക് അപ്പോൾ പല ആവശ്യങ്ങൾ ഉണ്ടാകും. നാം ആ വഴിക്കു പോകും.

“ഒരുത്തൻ തന്റെ നിലത്തിലേക്കും മറ്റൊരുത്തൻ തന്റെ വ്യാപാരത്തിന്നും പൊയ്ക്കളഞ്ഞു;” എത്ര ഭോഷത്വകരമായ, അപമാനകരമായ പ്രവർത്തിയാണ് അവർ ചെയ്തത് എന്നു നോക്കുക. അവരുടെ നിസ്സംഗത അത്ര വലുതായിരുന്നു. അവർ തങ്ങളുടെ സ്വാർത്ഥപരമായ, ഈ ലോക സംബന്ധിയായ, കാര്യങ്ങളിലേക്ക് അവർ തിരിയുകയാണ് അവർ ചെയ്തത്. സന്തോഷത്തിന്റേതായ, ആനന്ദത്തിന്റേതായ, ബഹുമാനത്തിന്റേതായ, മഹത്വത്തിന്റേതായ, തേജസ്സിന്റേതായ അവസ്ഥയെ വെടിഞ്ഞ്, രാജാവ് നൽകുന്ന ബഹുമാനത്തെ അവഗണിച്ചുകൊണ്ട്, രാജാവിനെ അപമാനിച്ചു കൊണ്ട് അവർ തങ്ങളുടേതായ വഴിക്കു തിരിയുന്നു.

c). ക്ഷണിതാക്കൾ അതിനേയും അവഗണിച്ചു എന്നു മാത്രമല്ല രാജാവിന്റെ ദാസന്മാരെ ഉപദ്രവിക്കയും ചിലരെ കൊല്ലുകയും ചെയ്യുന്നു.

അതു തികെച്ചും മോശമായ സംഗതിയാണെങ്കിൽ, പിന്നെ എന്താണ് സംഭവിച്ചത് എന്നു നോക്കുക; 22:6 “ശേഷമുള്ളവർ ദാസന്മാരെ പിടിച്ചു അപമാനിച്ചു കൊന്നുകളഞ്ഞു;” ആദ്യം നാം നിസ്സംഗതയാണ് കണ്ടതെങ്കിൽ അതിനോട് ക്രൂരത കൂട്ടിച്ചേർത്തിരിക്കുന്നു. രാജാവിനെതിരെ ആളുകൾ തിരിഞ്ഞിരിക്കുന്നു, മത്സരിച്ചിരിക്കുന്നു, ക്രൂദ്ധിച്ചിരിക്കുന്നു.

ഇത് എന്താണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്? കഥ വളരെ വ്യക്തമാണ്. സ്വർഗ്ഗരാജ്യം ദൈവത്തിന്റെ വാഴ്ചയെകാണിക്കുന്ന തലമാണ് എന്നു നാം കണ്ടു. രക്ഷയാൽ ആ വാഴ്ചയിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നു. അതു വീണ്ടെടുക്കപ്പെട്ടവരുടെ സമൂഹമാണ്. അത് ദൈവാനുഗ്രഹത്തിന്റെ സ്ഥലമാണ്. കൃപയാലാണ് രക്ഷ. ഇവിടെ രാജാവ് എന്നു പറയുന്നത് ദൈവമാണ്. രാജാവിന്റെ പുത്രനെന്ന് പറയുന്നത് യേശുക്രിസ്തുവാണ്.

ഈ വലിയ വിവാഹവിരുന്ന് എന്നത് യെഹൂദന്റെ വലിയ പ്രതീക്ഷയാണ്. മശിഹ വരുമ്പോൾ ദൈവം അവർക്കായി ഒരു വലിയ വിരുന്നൊരുക്കും, അവരെല്ലാവരും അവനോടുകൂടെ മേശയിൽ ഇരിക്കും. യെഹൂദ ചിന്തയിൽ തന്നെയുള്ള കാര്യത്തിൽ നിന്നാണ് യേശു സംസാരിക്കുന്നത്. ഇപ്പോൾ ദൈവം തന്റെ രാജ്യത്തിലേക്കും ബഹുമാനത്തിലേക്കും അവരെ ക്ഷണിച്ചിരിക്കുന്നു. 3 വാക്യത്തിലും 4 വാക്യത്തിലും ക്ഷണിക്കപ്പെട്ടവർ ആരാണെന്ന് പറയുന്നുണ്ട്. അവർ മുന്നമെ തന്നെ ക്ഷണിക്കപ്പെട്ട അബ്രാഹമിന്റെ സന്തതികളാണ്. ഉല്പത്തി 12 അബ്രാഹത്തിന്റെ സന്തതി അനുഗ്രഹിക്കപ്പെടുമെന്ന് നാം വായിക്കുന്നു. അവർ ആകാശത്തിലെ നക്ഷത്രങ്ങളെ പോലേയും കടൽക്കരയിലെ മണൽത്തരി പോലെയും ആകുമെന്ന് താൻ പറയുന്നു. അവരെ രാജ്യമായി ദൈവം തെരഞ്ഞെടുത്തവരാണ്. അവർ വിളിക്കപ്പെട്ടവരാണ്. അവരെക്കുറിച്ചാണ് ഹോശേയ 11 ലും ആമോസ് 3 ലും ഹെസക്കിയേൽ 16 ലും പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്.. അവരാണ് ദൈവത്തിന്റെ ജനം. അവരിലുടെയാണ് ദൈവത്തിന്റെ വാഴ്ച ജാതികളിലേക്ക് വരേണ്ടത്. അവരാണ് ദൈവത്തിന്റെ രക്ഷാകര പ്രവൃത്തിയുടെ ചാനലായി വർത്തിക്കേണ്ടത്. ആകയാൽ അവർ മുന്നമെ വിളിക്കപ്പെട്ടവരാണ്. അവരെ ഇപ്പോൾ ആ ക്ഷണം ഓർപ്പിക്കുക മാത്രമാണ് ചെയ്തത്.

ഇവരെ വിളിക്കുവാൻ അയച്ച ദാസന്മാർ ആരാണ്? ഒന്നാമത് അയച്ചത് ഒരുപക്ഷെ പഴയനിയമ പ്രവാചകന്മാർ ആയിരിക്കാം രണ്ടാമതായി അയക്കപ്പെട്ടവർ യോഹന്നാൻ സ്നാപകൻ, യേശൂക്രിസ്തു, അപ്പോസ്തലന്മാർ, യേശുക്രിസ്തു ഈരണ്ട് പേരായി അയച്ച 70 ആളുകൾ ഇവരൊക്കെയാകാം. ദൈവരാജ്യം യെഹൂദന്മാർക്ക് വാഗ്ദത്തം നൽകിയതാണ്. ആ രാജാവ് ഇപ്പോൾ പറയുന്നു: “ഇതാ എന്റെ പുത്രൻ. ഇതാ എന്റെ രാജ്യം, വരുക വന്ന് എന്റെ പുത്രനെ ആദരിക്കുക.” എന്നാൽ ദൈവം അയച്ച തന്റെ ദാസന്മാരോട് അവർ എന്താണ് ചെയ്തത്? ചിലർ നിസ്സംഗത പുലർത്തി. ചിലർ അതിനോടു ക്രൂരത കൂട്ടി അവരിൽ ചിലരെ കൊന്നുകളഞ്ഞു. യോഹന്നാൻ സ്നാപകനെ അവർ കൊന്നു. അവർ യേശുക്രിസ്തുവിനെ കൊന്നു. അപ്പോസ്തലന്മാരിൽ യാക്കോബിനെ വാൾകൊണ്ട് കൊന്നു.

രാജാവിന്റെ ക്ഷണത്തോട് നിസ്സംഗത പുലർത്തിയവർ വയലിലേക്കും ബിസിനസ്സിലേക്കുമൊക്കെ തിരിഞ്ഞവർ ആണ്. ഇന്ന് അനേകരും ഈ നിലയിൽ സുവിശേഷത്തോട് നിസ്സംഗത പുലർത്തുന്നു. സുവിശേഷം പറയാൻ ചെന്നാൽ തങ്ങൾക്കിതിൽ തീരെ താല്പര്യമില്ല എന്ന ഭാവത്തോടെ സുവിശേഷത്തിനു നേരെ തലതിരിക്കുന്നു. അവരെ സെക്യുലർ/മതേതരത്വക്കാർ എന്നു വിശേഷിപ്പിക്കാം. അവർക്ക് ഭൗമികമായ കാര്യങ്ങളാണ് വലുത്. സ്വർഗ്ഗീയമായ കാര്യങ്ങളോട് അവർ നിസ്സംഗത പുലർത്തുന്നു.

എതിർക്കുന്നവർ തെറ്റായ മതവിശ്വാസം പുലർത്തുന്നവരാണ്. അവർ ലോകത്ത് എല്ലായിടത്തുമുണ്ട്. യിസ്രായേലിൽ ചെന്നാലും ഈ രണ്ടു വിഭാഗക്കാരേയും കാണാം. യേശുക്രിസ്തുവിനെ കുറിച്ചു സംസാരിച്ചാൽ തീരെ താത്പ്പര്യം കാണിക്കാത്തവർ. അതല്ലെങ്കിൽ യേശുക്രിസ്തുവിനെ ശക്തമായി എതിർക്കുന്ന മതഭക്തരായ യെഹൂദർ.

വെളിപ്പാട് 17 ൽ ഈ മതങ്ങളെല്ലാം ഒന്നിച്ചുചേർന്ന് ക്രിസ്ത്യാനിറ്റിയെ എതിർക്കും. രക്തസാക്ഷികളുടെ രക്തം കുടിക്കുന്നവരും സത്യത്തോട് എതിർത്തു നിൽക്കുന്നവരും ഇവർ ആയിരിക്കും.

യേശു ഈ ഉപമകളൊക്കേയും അവരോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവർക്കതു മനസ്സിലായൊ? മനസ്സിലായി എന്നാണ് 21:45 കാണിക്കുന്നത്; “അവന്റെ ഉപമകളെ മഹാപുരോഹിതന്മാരും പരീശരും കേട്ടിട്ടു, തങ്ങളെക്കൊണ്ടു പറയുന്നു എന്നു അറിഞ്ഞു,…” അവർക്കതു മനസ്സിലായി, അവർക്കതിൽ നിന്നും ഒഴിഞ്ഞുമാറുവാൻ കഴിയുകയില്ല.

d). രാജാവിന്റെ കോപം ജ്വലിക്കൽ (The king's anger blazed)

7-ാo വാക്യത്തിൽ രാജാവിന്റെ ക്ഷണത്തെ നിരസിച്ചവരെ കൊല്ലുകയും അവരുടെ പട്ടണം തീയിട്ടു ചുട്ടുകളയുന്നതുമാണ് നാം കാണുന്നത്. “രാജാവു കോപിച്ചു സൈന്യങ്ങളെ അയച്ചു ആ കൊലപാതകന്മാരെ മുടിച്ചു അവരുടെ പട്ടണം ചുട്ടുകളഞ്ഞു.” രാജാവ് വളരെ ദയാലുവായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് രണ്ടാമതും താന്റെ ദാസന്മാരെ നിരസിച്ചവരുടെ അടുക്കലേക്ക് വീണ്ടും അയച്ചത്. ഈ അയക്കപ്പെട്ട ദാസന്മാർ പഴയനിയമ പ്രവാചകരൊ, പുതിയ നിയമപ്രവാചകരൊ ആരുതന്നെ ആയിക്കൊള്ളട്ടെ, അവർ ആരായിരുന്നു എന്നതിനല്ല ഇവിടെ ഊന്നൽ, മറിച്ച്, ദൈവത്തിന്റെ കരുണ, പാപക്ഷമ, മഹാമനസ്കത, കൃപ എന്നിവയെയാണ് അത് കാണിക്കുന്നത്. ദൈവം എത്ര കരുണയോടെ അവരോട് ഇടപെട്ടു. താൻ വീണ്ടും വീണ്ടും വിളിച്ചു, യോഹന്നാൻ സ്നാപകനിലൂടെ, യേശുവിലൂടെ, തന്റെ ശിഷ്യന്മാരിലൂടെ ഒക്കെ അവരെ വിളിച്ചു. ഒന്നിനു പുറകെ ഒന്നായി ദിനം തോറും, മാസങ്ങൾ, വർഷങ്ങൾ, അങ്ങനെ തന്റെ മിനിസ്ട്രിയിലുടനീളം താൻ അവരെ വിളിച്ചു. എന്നാൽ അവർക്കതു സ്വീകരിപ്പാൻ മനസ്സായില്ല. ഇന്നും പലരും യേശുവിന്റെ വിളിക്കു ചെവികൊടുക്കുന്നില്ല.

എന്തിനും ഒരു അതിരുണ്ടല്ലൊ. ദൈവത്തിന്റെ ക്ഷമക്ക് അതിരുണ്ടായിരുന്നു. അവർ തന്റെ ദാസന്മാരെ കൊന്നപ്പോൾ തനിക്ക് അവരോട് കോപം തോന്നി. താൻ അവരെ കൊന്നുമുടിച്ചു, പട്ടണത്തിനു തീയിട്ടു ചുട്ടുകളഞ്ഞു. തന്റെ കോപം നീതികരിക്കപ്പെട്ടതായിരുന്നു, കാരണം അനീതിയാണ് സത്യത്തെ കൊന്നത്.

ചരിത്രപരമായും ഇതു യാഥാർത്ഥ്യമായിരുന്നു എന്നു കാണുവാൻ കഴിയും. 70 എ ഡി യിൽ ഇതു സംബന്ധിച്ചു. Roman General ആയിരുന്ന Titus Vespeasian യെരൂശലേമിലെത്തുകയും പട്ടണം പിടിച്ചടക്കുകയും 10 ലക്ഷം പെരെ കൊന്നുമുടിക്കയും യെരുശലെം ദേവാലയം ചുട്ടെരിക്കയും ചെയ്തു. അവരുടെ ശരീരങ്ങൾ പട്ടണത്തിനു വെളിയിലേക്ക് വലിച്ചെറിയപ്പെട്ടു. ചരിത്രകാരനായിരുന്ന ജോസിഫസ് ഇതിനൊരു ദൃക്സാക്ഷിയും താൻ ഇതു രേഖപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്ത വ്യക്തിയാണ്. പട്ടണം ചുട്ടെരിച്ചപ്പോൾ, പ്രായമുള്ളവനെന്നൊ, ചെറുപ്പക്കാരെനെന്നൊ നോക്കിയില്ല. ഏതു സ്ഥാനത്തുള്ളവനെന്നൊ, പദവിയിലുള്ളവ നെന്നൊ നോക്കിയില്ല. സാധാരണക്കാരനും പുരോഹിതനുമൊക്കെ കൊലചെയ്യപ്പെട്ടു. അന്നു നശിപ്പിക്കാതെ അവശേഷിച്ചത്, പടിഞ്ഞാറെ ഭാഗത്തുള്ള ഒരു മതിലിന്റെ ഒരു ഭാഗം മാത്രമാണ്. അതിന്നും അവിടെ ചെന്നാൽ നമുക്കും കാണാം. വിലാപമതിൽ എന്ന പേരിൽ അത് അറിയപ്പെടുന്നു. ബാക്കി സകലവും തകർന്നു തരിപ്പണമായി. യാതൊരു ദയാദാക്ഷീണ്യവും ജനത്തോട് കാണിക്കുകയുണ്ടായില്ല. യേശു പറഞ്ഞതു പോലെ രാജാവ് പട്ടണത്തെ കൊന്നു മുടിച്ചു. ഒരു പ്രവചന നിവൃത്തിപോലെ എ ഡി 70 ൽ അതു യാഥാർത്ഥ്യമായിത്തീർന്നു. യേശുക്രിസ്തുവിനെ തള്ളിക്കളഞ്ഞവരും എതിർത്തവരും അങ്ങനെ ദൈവത്തിന്റെ ന്യായവിധിയിലൂടെ കടന്നു പോയി.