ഈ വേദഭാഗത്തിന്റെ മെയിൻ പോയിന്റ് അതിന്റെ 6 ഉം 11 ഉം, വാക്യങ്ങളിൽ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു, അത്, ദൈവം ഓരോ വ്യക്തിയെയും impartial ആയി ന്യായം വിധിക്കും. മറ്റൊരു രീതിയിൽ പറഞ്ഞാൽ, സുവിശേഷം നിരസ്സിക്കുന്നവരുടെമേൽ ദൈവത്തിന്റെ ആത്യന്തിക ന്യായവിധിയുണ്ടാകും. സുവിശേഷം വിശ്വസിക്കാത്തവരുടെ ന്യായവിധി ആരംഭിച്ചു കഴിഞ്ഞു എന്നു നാം മുമ്പേ കണ്ടു. അതിന്റെ പരിസമാപ്തിയെക്കുറിച്ചാണ് ഇവിടെ പറയുന്നത്. ഇവിടേയും already not yet എന്ന തത്വം കാണുവാൻ കഴിയും.

ആദ്യമായി, ന്യായവിധിയെക്കുറിച്ച് ചില കാര്യങ്ങൾ പറയാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ദൈവം സ്നേഹമാണ്, അതുകൊണ്ട് ദൈവം ആരേയും ന്യായം വിധിച്ച് നരകത്തിലേക്ക് തള്ളിക്കളയുകയില്ല എന്ന് പറയുന്നവരുണ്ട്. ദൈവം സ്നേഹിക്കുന്ന ദൈവമായിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ അവൻ ന്യായം വിധിക്കുന്ന ദൈവവും കൂടിയാണ്. ന്യായവിധി എന്നത് ദൈവവചനത്തിലെ ഒരു പ്രധാനപ്പെട്ട വിഷയവും ദൈവ- സ്വഭാവത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗവും കൂടിയാണ്. എല്ലാ വ്യക്തികളും ദൈവത്തിന്റെ മുൻപാകെ ഒരുനാൾ ന്യായവിധിക്കായി നിൽക്കേണ്ടതായ് വരും. ബൈബിളിൽ ന്യായവിധിയെക്കുറിച്ചു പറയുന്ന പ്രധാന വേദഭാഗങ്ങൾ Mt. 10:14, 15, Acts 17:31; Hebrews 9:27, 10:26-27; എന്നിവയാണ്. Luke 12:4-5 വാക്യങ്ങളിൽ, കർത്താവു തന്നേയും ന്യായവിധിയെക്കുറിച്ചു പരാമർശിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ അതിനെ കണ്ടില്ലെന്നു നടിക്കാൻ ആർക്കും കഴിയുകയില്ലല്ലൊ. ദൈവത്തിന്റെ വചനത്തിൽ പറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ന്യായവിധിയെക്കുറിച്ചു നാം പറയുന്നില്ലെങ്കിൽ അതു ദൈവവചനത്തെ പൂർണ്ണമായി തുറന്നു കാണിക്കുന്നില്ല.

ദൈവത്തിന്റെ ന്യായവിധിയെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവ് ദൈവത്തോടുള്ള നമ്മുടെ സ്നേഹം വർദ്ധിക്കാൻ ഉപകരിക്കുന്നുവെങ്കിൽ അതൊരു നല്ല കാര്യമായി ഞാൻ കാണുന്നു. ദൈവത്തെ നമ്മുടെ സ്നേഹനിധിയായ പിതാവും അതേസമയം, നീതിമാനായ ന്യായാധിപതിയും ആണ് എന്ന് അറിഞ്ഞ് ദൈവത്തെ നമുക്കു സ്തുതിക്കുവാൻ കഴിയുന്നില്ലെങ്കിൽ, നമ്മുടെ വിശ്വാസത്തിൽ എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നമുണ്ട്, നാം ബൈബിൾ വ്യക്തമാക്കുന്ന യഥാർത്ഥ ദൈവത്തെയല്ല ആരാധിക്കുന്നത് എന്നും നാം ഓർക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.

തങ്ങളുടെ നീതീകരണത്തിനായി, ദൈവത്തെ ആശ്രയിക്കാതെ തങ്ങളുടെ പ്രവൃത്തിയിലൊ, ആശയങ്ങളിലൊ ആശ്രയിക്കുന്നവരുടെമേൽ ദൈവത്തിന്റെ ന്യായവിധി എങ്ങനെ ആയിരിക്കുമെന്നാണ് ഈ വേദഭാഗം നമ്മോട് പറയുന്നത്.

5-നാം വാക്യം ദൈവം ആരെയാണ് ന്യായം വിധിക്കുന്നത് എന്നു പറയുമ്പോൾ 6-നാം വാക്യം ന്യായവിധിയുടെ അടിസ്ഥാനത്തെക്കുറിച്ചാണ് പറയുന്നത്. ആരെയാണ് ദൈവം ന്യായം വിധിക്കുന്നത് എന്ന ചോദ്യത്തിനു പൗലോസിന്റെ ലളിതമായ ഉത്തരം എല്ലാവരേയും ദൈവം ന്യായം വിധിക്കും എന്നാണ്. പൗലോസിന്റെ കാലത്ത് ഒരു കൂട്ടം ആളുകൾ, അതായത്, യെഹൂദർ ന്യായവിധിയിൽ നിന്ന് ഒഴിവുള്ളവർ ആയിരിക്കും എന്ന് ചിന്തിച്ചിരുന്നു. റോമർ 1:20-21 ൽ ന്യായപ്രമാണമില്ലാത്ത ജാതികൾ ദൈവത്തിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യത്തെക്കുറിച്ച് അറിവുണ്ടായിരുന്നിട്ടും അവർ ദൈവത്തെ ദൈവമെന്ന് ഓർത്ത് മഹത്വീകരിക്കയൊ നന്ദികാണിക്കയൊ ചെയ്യാത്തതുകൊണ്ട് അവർക്ക് ന്യായവിധിയുണ്ടാകും എന്നു പറഞ്ഞു. 28-32 വാക്യങ്ങളിൽ ദൈവത്തെ അംഗീകരിക്കാത്ത ആളുകൾ ചെയ്യുന്ന കാര്യങ്ങൾ എന്താണ് എന്നും താൻ വിശദീകരിക്കുന്നു. എന്നാൽ തുടർന്നുള്ള വാക്യങ്ങളിൽ, ന്യായപ്രമാണം ലഭിക്കാത്ത ജാതികളെ പുച്ഛത്തോടെ കാണുകയും, അവരെ ന്യായം വിധിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന മറ്റൊരുകൂട്ടരെക്കുറിച്ചു, പരീശന്മാരെക്കുറിച്ച് പറയുന്നു. തങ്ങൾ ന്യായവിധിയിൽ നിന്നു ഒഴിവുള്ളവരാണ് എന്ന മനോഭാവത്തോടെ മറ്റുള്ളവരെ വിധിക്കയും തങ്ങളെ നീതീമാന്മാരെന്നു എണ്ണുകയും ചെയ്യുന്നു. അവരും ന്യായവിധിക്കു അർഹരാണ് എന്നാണ് റോമർ 2 ന്റെ 1-3 വരെ വാക്യങ്ങളിൽ പൗലോസ് പറയുന്നത്. പൗലോസ് മാത്രമല്ല, യോഹന്നാൻ സ്നാപകനും അങ്ങനെയുള്ളവരെക്കുറിച്ച് പറയുന്നുണ്ട്: ലൂക്ക് 3:7-8 നമുക്കൊന്നു വായിക്കാം: “അവനാൽ സ്നാനം ഏൽപ്പാൻ വന്ന പുരുഷാരത്തോടു അവൻ പറഞ്ഞതു: സർപ്പ സന്തതികളെ വരുവാനുള്ള കോപത്തിൽ നിന്ന് ഒഴിഞ്ഞു ഓടിപ്പോകുവാൻ നിങ്ങൾക്ക് ഉപദേശിച്ചു തന്നത് ആർ? മാനസാന്തരത്തിന്നു യോഗ്യമായ ഫലം കായിപിൻ. അബ്രഹാം ഞങ്ങൾക്ക് പിതാവായിട്ടുണ്ട് എന്നു ഉള്ളംകൊണ്ടു പറവാൻ തുനിയരുതു; അബ്രഹാമിന്നു ഈ കല്ലുകളിൽ നിന്നും മക്കളെ ഉളവാക്കുവാൻ ദൈവത്തിനു കഴിയും എന്ന് ഞാൻ നിങ്ങളോട് പറയുന്നു. ഇപ്പോൾ തന്നെ വൃക്ഷങ്ങളുടെ ചുവട്ടിൽ കോടാലി വെച്ചിരിക്കുന്നു; നല്ല ഫലം കായ്ക്കാത്ത വൃക്ഷം എല്ലാം വെട്ടി തീയിൽ ഇട്ടുകളയുന്നു."

യിസ്രായേൽ ദൈവത്തിന്റെ തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട ജനമായതുകൊണ്ട്, അവർക്കു ന്യായവിധി ഉണ്ടാവുകയില്ല എന്നൊരു ചിന്ത അവരുടെ ഇടയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ യേശുവും അവരെ നോക്കി പറയുന്നത് നാം മത്തായി 11: 21-22 ൽ വായിക്കുന്നു: “കോരസിനേ, നിനക്ക് ഹാ കഷ്ടം; ബേത്ത്സയിദേ, നിനക്ക് ഹാ കഷ്ടം; നിങ്ങളിൽ നടന്ന വീര്യപ്രവൃത്തികൾ സോരിലും സീദോനിലും നടന്നിരുന്നു എങ്കിൽ അവർ പണ്ടുതന്നെ രട്ടിലും വെണ്ണീറിലും മാനസാന്തരപ്പെടുമായിരുന്നു. എന്നാൽ ന്യായവിധിദിവസത്തിൽ നിങ്ങളെക്കാൾ സോരിന്നും സീദോന്നും സഹിക്കാവതാകും എന്ന് ഞാൻ നിങ്ങളോട് പറയുന്നു." ഇവിടെ കോരസീനും ബേത്ത്സയിദയും യഹൂദാ പഠനങ്ങളാണ്. സോരും സീദോന്നും ജാതികളുടെ പട്ടണങ്ങളും. യെഹൂദന്മാർക്കുള്ള പ്രിവിലേജസ് (വിശേഷത) വലുതാകകൊണ്ട് അവരുടെ ന്യായവിധിയും വലുതായിരിക്കുമെന്നാണ് കർത്താവ് അവിടെ പറയുന്നത്. ഇതു തന്നെയാണ് പൗലോസ് റോമർ 2:9-11 വാക്യങ്ങളിൽ പറയുന്നത്: “തിന്മ പ്രവർത്തിക്കുന്ന ഏതു മനുഷ്യാത്മാവിനും കഷ്ടവും സങ്കടവും ആദ്യം യഹൂദനും പിന്നെ യവനനും വരും. നൻമ പ്രവർത്തിക്കുന്ന ഏവനും മഹത്വവും മാനവും സമാധാനവും ആദ്യം യഹൂദനും പിന്നെ യവവനും ലഭിക്കും. ദൈവത്തിന്റെ പക്കൽ മുഖപക്ഷം ഇല്ലല്ലോ.”

a). ഓരോരുത്തന്റെ പ്രവൃത്തിക്കു അനുസരിച്ചായിരിക്കും ന്യായവിധി.

സൃഷ്ടാവായ ദൈവത്തിനു മുന്നിൽ നാം ന്യായവിധിക്കായി നിൽക്കുമ്പോൾ, എന്തായിരിക്കും ദൈവത്തിന്റെ ന്യായവിധിയുടെ മാനദണ്ഡം? അതിനുള്ള പൗലോസിന്റെ ഉത്തരം അതിശയകരമാണ്. അവിടെ നിങ്ങൾ പേരിൽ ഒരു വിശ്വാസിയാണോ എന്നു നോക്കിയല്ല, പിന്നെ എന്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലായിരിക്കും ന്യായവിധി? റോമർ 2:6 അതിനുള്ള ഉത്തരമാണ്: “അവൻ ഓരോരുത്തന്നു അവനവന്റെ പ്രവൃത്തിക്കു തക്ക പകരം ചെയ്യും.” അതായത്, ന്യായവിധി ഓരോരുത്തനുമുണ്ട്; അത് അവന്റെ പ്രവൃത്തിയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലായിരിക്കും.

ലിയോൻ മോറിസ് എന്ന കമന്റേറ്റർ അതിനെക്കുറിച്ചു പറയുന്നത്: “It is the invariable teaching of the Bible and not the peculiar viewpoint of any one writer or group of writers that judgment will be on the basis of works, though salvation is all of grace. Works are important. They are the outward expression of what the person is deep down. In the believer they are the expression of faith, in the unbeliever the expression of unbelief and that whether by way of legalism or antinomianism.” കൃപയാലാണ് രക്ഷ എന്നിരിക്കിലും, ന്യായവിധി എന്നത് ബൈബിളിലെ ഏതെങ്കിലും ഒരു എഴുത്തുകാരന്റേയൊ, ഒരുകൂട്ടം എഴുത്തുകാരുടെയൊ കാഴ്ചപ്പാടല്ല, മറിച്ച് ബൈബിളിന്റെ മാറ്റമില്ലാത്ത ഉപദേശമാണ്. പ്രവൃത്തി പ്രധാനമാണ്. അത് ഒരു വ്യക്തി തന്റെ ഹൃദയത്തിൽ എങ്ങനെ ആയിരിക്കുന്നു എന്നതിന്റെ ബാഹ്യമായ പ്രകടനമാണ്. വിശ്വാസിയിൽ, അത് തന്റെ വിശ്വാസത്തിന്റെ പ്രകടനവും, അവിശ്വാസിയിൽ അത് ലീഗലിസത്തിന്റേയൊ ആന്റീനോമിയനിസത്തിന്റേയൊ രൂപത്തിൽ തങ്ങളുടെ അവിശ്വാസത്തിന്റെ പ്രകടനവുമാണ്.

ആകയാൽ, “അവൻ ഓരോരുത്തന്നു അവനവന്റെ പ്രവൃത്തിക്കു തക്ക പകരം ചെയ്യും.” ഇതു നാം വായിക്കുമ്പോൾ, റോമർ 1:16-17 നു ശേഷം അപ്പോ. പൗലോസ് തന്റെ നിലപാടു മാറ്റിയൊ എന്നു നമുക്ക് തോന്നാം. അവിടെ പൗലോസ് പറഞ്ഞു: ദൈവത്തോട് ശരിയായ സ്റ്റാന്റിംഗ് വിശ്വാസത്താൽ ദൈവം നൽകുന്നു, അതു നാം നേടിയെടുത്തതല്ല എന്നും. എന്നാൽ ഇവിടെ പൗലോസ് ന്യായവിധി നാളിൽ ദൈവമുമ്പാകെ നിൽക്കുമ്പോൾ, വിശ്വാസത്തോടുകൂടെ പ്രവൃത്തിയും കൂട്ടിച്ചേർക്കുകയാണോ?

മാർട്ടിൻ ലൂഥറിനു 1:16-17 വാക്യങ്ങൾ, സകലപ്രതികൂലങ്ങളേയും അതിജീവിച്ച് മുന്നേറലായിരുന്നു എങ്കിൽ ഇവിടെ എത്തിയപ്പോൾ (2:6) താൻ ഒട്ടും മുന്നേറിയിട്ടില്ല എന്നാണോ കണ്ടെത്തിയത്? അതായത്, കൃപയാൽ വിശ്വാസം മൂലമാണ് താൻ രക്ഷിക്കപ്പെടുന്നത് എന്ന് 1:16-17 വാക്യങ്ങളിൽ മനസ്സിലാക്കിയ ലൂഥർ, പിന്നീടുള്ള 20 വാക്യങ്ങൾ വായിച്ച ശേഷം, അതായത്, 2:6 ലെത്തിയപ്പോൾ താൻ കൃപയാലല്ല, പ്രവൃത്തിയാലാണ് രക്ഷിക്കപ്പെടുന്നത് എന്നു കണ്ടെത്തുകയായിരുന്നൊ? ഈ ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരമാണ് ഞാനിനി നിങ്ങളോടു പറയാൻ പോകുന്നത്.

b). വിശ്വാസവും പ്രവൃത്തിയും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം.

ഒന്നാമതായി, ഇവിടെ, പൗലോസിന്റെ ബുദ്ധിക്ക്, കുറച്ചു ബഹുമതി നൽകേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. 20 വാക്യങ്ങൾക്കു മുൻപ് ന്യായപ്രമാണം കൂടാതെ നാം രക്ഷിക്കപ്പെട്ടു അഥവാ പ്രവൃത്തികൂടാതെ നാം രക്ഷിക്കപ്പെട്ടു എന്നോണൊ പൗലോസ് അർത്ഥമാക്കിയത്? ഇവിടെ പൗലോസ്, താൻ ആദ്യം-പറഞ്ഞതിനു വിരുദ്ധമായി പറയുകയല്ല എന്ന അനുമാനത്തിൽ നാം ആരംഭിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ബൈബിൾ വ്യാഖ്യാനിക്കുമ്പോൾ, ബൈബിൾ അതിൽതന്നെ contradictory അല്ല എന്ന അനുമാനത്തിലാണ് ഒരുവൻ കാര്യങ്ങളെ മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്.

രണ്ടാമതായി, 2:6 ൽ പൗലോസ് സങ്കീ 62:12 ഉദ്ധരിക്കുകയാണ്. അവിടെ നാം ഇപ്രകാരം വായിക്കുന്നു: “നീ ഓരോരുത്തന്നു അവനവന്റെ പ്രവൃത്തിക്കു തക്കവണ്ണം പകരം നൽകുന്നു.” ഈ 62-നാം സങ്കീർത്തനത്തിൽ, ഈ വാക്യം എന്താണ് അർത്ഥമാക്കിയത് എന്നു നാം ആദ്യമായി മനസ്സിലാക്കണം. സങ്കി 62 ൽ ജനങ്ങൾ രക്ഷക്കായി എന്താണ് ചെയ്തത്? അതിന്റെ ഉത്തരം ഇതിലേക്ക് വെളിച്ചം വീശുന്ന ഒന്നാണ്. സങ്കീർത്തനക്കാരനായ ദാവീദ് രണ്ടുതരം ആൾക്കാർ തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം വിവരിക്കുകയാണ് ഈ സങ്കീർത്തനത്തിൽ. 3-4 വാക്യങ്ങളിൽ ദൈവത്തിന്റെ തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട രാജാവിനെതിരെ ഗൂഡാലോചന ചെയ്യുന്ന ഒരു കൂട്ടരെ നാം കാണുന്നു. “നിങ്ങൾ എല്ലാവരും ചാഞ്ഞമതിലും ആടുന്നവേലിയും പോലെ ഒരു മനുഷ്യനെ കൊല്ലേണ്ടതിന്നു എത്രത്തോളം അവനെ ആക്രമിക്കും? അവന്റെ പദവിയിൽ നിന്നു അവനെ തള്ളിയിടുവാനത്രേ അവർ നിരൂപിക്കുന്നതു; അവർ ഭോഷ്ക്കിൽ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു; വായ് കൊണ്ട് അനുഗ്രഹിക്കുന്നു; എങ്കിലും ഉള്ളംകൊണ്ട് അവർ ശപിക്കുന്നു.”

ഇവിടെ രാജാവിനേയും രാജാവിനെതിരെ ദോഷം പ്രവൃത്തിക്കുന്ന വേറൊരു കൂട്ടരേയും നമുക്കു കാണാം. അവർ വ്യാജം പ്രവർത്തിക്കുന്നു; അതായത്, വായ്കൊണ്ട് ഒരുകാര്യം പറയുകയും അതിനെതിരെ ഹൃദയത്തിൽ ചിന്തിക്കയും ചെയ്യുന്നു. ആളുകളുടെ മുൻപിൽ നല്ല വാക്കു പറയുകയും മാറിയിരുന്നു ഹൃദയത്തിൽ ദോഷം ചിന്തിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവർ ഓർത്തുകൊള്ളുക അവർ വ്യാജം പ്രവർത്തിക്കുന്നു എന്ന്. അങ്ങനെയുള്ള ആളുകളെ കുറിച്ചാണ് റൊമർ 2:1-3 വാക്യങ്ങളിൽ പറയുന്നത്.

രണ്ടാമത്തെ ഗ്രൂപ്പ് ആളുകൾ, ദൈവത്തിൽ മാത്രം തങ്ങളുടെ സ്വസ്ഥത കണ്ടെത്തുന്നു. അവർ തങ്ങളുടെ രക്ഷ യഹോവയിൽ നിന്നു വരുന്നു എന്ന് അറിയുന്നു (62:1). വീണ്ടും ഏഴാം വാക്യത്തിൽ അവർ പറയുന്നു : “എന്റെ രക്ഷയും എന്റെ മഹിമയും ദൈവത്തിന്റെ പക്കൽ ആകുന്നു; എന്റെ ഉറപ്പുള്ള പാറയും എന്റെ സങ്കേതവും ദൈവത്തിങ്കലാകുന്നു” (62:7). അവർ ദൈവത്തിലാണ് തങ്ങളുടെ രക്ഷ കണ്ടെത്തുന്നത്. അവർ ദൈവത്തിലാണ് തങ്ങളുടെ മഹിമ കണ്ടെത്തുന്നത്. ദൈവം മാത്രം പോരാ, എനിക്കു അതുവേണം, ഇതുവേണം, അതില്ലെങ്കിൽ എന്റെ ജീവിതം ധന്യമാകയില്ല എന്ന് അവർ ചിന്തിക്കുന്നില്ല. തങ്ങളുടെ സന്തോഷവും സുരക്ഷിതത്വവും മറ്റുവസ്തുക്കളിലൊ വ്യക്തികളിലൊ അല്ല അവർ കണ്ടെത്തുന്നത്. വാസ്തവത്തിൽ, മനുഷ്യരുടെ സകല ആകുലതക്കും, അരക്ഷിതാവസ്ഥക്കും കാരണം ഇങ്ങനെയുള്ള ഒരു ശരിയായ മനോഭാവം ഇല്ലാത്തതല്ലെ?

ദാവീദ് തന്റെ ആത്മാവിനോട് പറയുന്നതെന്തെന്നാൽ, എനിക്ക് ഒരു കാര്യം മാത്രം മതി, അതുണ്ടെങ്കിൽ ഞാൻ സന്തുഷ്ടനാണ്, അത് എനിക്കുണ്ട്. എനിക്കു ദൈവത്തിന്റെ പിതൃ-സമാനമായ സ്നേഹവും കരുതലും ഉണ്ട്, അതുമാത്രമെ എനിക്കു ആവശ്യമായിട്ടുള്ളു. മറ്റെല്ലാ കാര്യങ്ങളും നശിച്ചുപോകുന്നതാണ്, നീങ്ങിപ്പോകുന്നതാണ്.

ഇനി ആദ്യത്തെ ഗ്രൂപ്പിലുള്ള ആളുകൾ ചെയ്ത കാര്യം- അവർ ചെയ്ത work എന്താണ്? അവർ ദൈവത്തിൽ തങ്ങളുടെ രക്ഷ കണ്ടെത്തി. അവർ ദൈവത്തിൽ അവരുടെ സ്വസ്ഥത കണ്ടെത്തി. ദൈവത്തെ തങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിന്റെ കേന്ദ്രമാക്കി. ഇതാണ് അവരുടെ works എന്നു പറയുന്നത്. ഈ മനോഭാവത്തിനാണ് ദൈവം നിശ്ചയമായും പ്രതിഫലം നൽകുമെന്ന് പറഞ്ഞത്. “നീ ഒരോരുത്തന്നു അവനവന്റെ പ്രവൃത്തിക്കു തക്കവണ്ണം പകരം നൽകുന്നു.” (സങ്കീ. 62:12).

പ്രായോഗികത: ദൈവത്തിൽ മാത്രം തങ്ങളുടെ സ്വസ്തത കണ്ടെത്തുന്നവർ മറ്റുള്ളവരെ ഉപദ്രവിക്കാൻ തയ്യാറാകുമോ? മറ്റുള്ളവരെക്കുറിച്ചു അപവാദം പറയുമോ? മറ്റുള്ളവരുടെ ഉയർച്ചയിൽ അസൂയപ്പെടുമോ? മറ്റുള്ളവർക്ക് ദോഷംവരുത്തി, തങ്ങൾ അവരെക്കാൾ നല്ലവരാണ് എന്ന് കാണിക്കാൻ ശ്രമിക്കുമൊ? അതല്ലെങ്കിൽ റൊമർ 1 ന്റെ 29-32 വാക്യങ്ങളിൽ പറഞ്ഞിരിക്കുന്ന കാര്യങ്ങളിലേക്കു അവർ തിരിയുമൊ? ആ വേദഭാഗം ഒന്നു വായിക്കാം: “അവർ സകല അനീതിയും ദുഷ്ടതയും അത്യാഗ്രഹവും ദുർബ്ബുദ്ധിയും നിറഞ്ഞവർ; അസൂയ, കുല പിണക്കം, കപടം ദുശ്ശീലം എന്നിവ തിങ്ങിയവർ, കുരളക്കാർ, ഏഷണിക്കാർ, ദൈവദ്വേഷികൾ, നിഷ്ഠൂരന്മാർ, ഗർവ്വിഷ്ഠന്മാർ, ആത്മപ്രശംസക്കാർ, പുതുദോഷം സങ്കൽപ്പിക്കുന്നവർ, മാതാപിതാക്കന്മാരെ അനുസരിക്കാത്തവർ, ബുദ്ധിഹീനർ, നിയമലംഘികൾ, വാത്സല്യമില്ലാത്തവർ, കനിവറ്റവർ. ഈ വക പ്രവർത്തിക്കുന്നവർ മരണയോഗ്യർ എന്നുള്ള ദൈവന്യായം അവർ അറിഞ്ഞിട്ടും അവയെ പ്രവർത്തിക്ക മാത്രമല്ല പ്രവർത്തിക്കുന്നവരിൽ പ്രസാദിക്കയുംകൂടെ ചെയ്യുന്നു.”

അതുകൊണ്ട് റോമർ 2:6 ൽ പൗലോസ് പറയുന്നത്: മതഭക്തിയില്ലാത്തവരും, മതഭക്തരായ ആളുകളും തങ്ങൾ എന്തു ചെയ്തു, അതല്ലെങ്കിൽ എന്തു ചെയ്തില്ല എന്ന് നോക്കണം. ഭതഭക്തനും മതഭക്തനല്ലാത്തവനും ഒരുപോലെ മാനസാന്തരപ്പെടണം. അവർ, ദൈവത്തിന്റെ അർഹമായ കോപത്തിൽ നിന്നു രക്ഷ പ്രാപിപ്പാൻ, ദൈവത്തിന്റെ അനർഹമായ കൃപയിൽ തങ്ങളുടെ ആശ്രയം വെക്കണം. എന്നാൽ ഇവിടെ പറയുന്നത്, അവർ ഇരുവരും തങ്ങളിൽ തന്നെ മഹത്വം അന്വേഷിക്കുന്നു. ആകയാൽ അവർക്കു ദൈവത്തിന്റെ ശിക്ഷാവിധി വരും എന്നാണ്.

മുന്നാമതായി, പ്രവൃത്തിക്കു രക്ഷയുമായുള്ള ബന്ധം എന്താണ് എന്നു ഞാൻ പറയാം. “പ്രവൃത്തി” എന്നത് രക്ഷയുടെ അടിസ്ഥാനമല്ല, മറിച്ച്, രക്ഷയുടെ തെളിവാണ്. Works is the evidence of our salvation, not the basis. അതായത്, പൗലോസും യാക്കോബും പരസ്പരം contradictory ആയി സംസാരിക്കയല്ല.

പ്രവൃത്തി പരിഗണിക്കേണ്ട വിഷയം തന്നെ എന്ന് പൗലോസ് പറയുമ്പോഴും, അത് രക്ഷയുടെ അടിസ്ഥാനമെന്ന നിലയിലല്ല, മറിച്ച്, ഒരുവന് രക്ഷാകരവിശ്വാസം ഉണ്ട് എന്നതിനു തെളിവ്/ evidence എന്ന നിലയിലാണ്. സങ്കീ 62 ൽ ഒരു വ്യക്തിയുടെ ദൈവവുമായുള്ള ബന്ധമാണ് തന്നെ രക്ഷിക്കുന്നത്. ദൈവത്തെ തന്റെ സങ്കേതമായി, തങ്ങളുടെ പാറയായി, തങ്ങളുടെ രക്ഷയായി കാണുന്നതിലാണ് അടിസ്ഥാനപരമായി കാര്യമുള്ളത്. സങ്കീ 62:9-10 വാക്യങ്ങളിൽ നാം കാണുന്നതുപോലെ, ഇത് അവർ എങ്ങനെ മനസ്സിലാക്കുന്നു എന്നത്, അവരുടെ ജിവിതത്തിലുടെ വെളിപ്പെടും; നല്ല പ്രവൃത്തികൾ നമുക്ക് രക്ഷാകരവിശ്വാസമുണ്ട് എന്ന് കാണിക്കുന്നു. എന്നാൽ രക്ഷിക്കുന്ന വിശ്വാസത്തോടെ അത് യാതൊന്നും കൂട്ടിച്ചേർക്കുന്നില്ല.

അതിനെ വിശദീകരിക്കാൻ ഞാൻ ഒരു ഉദാഹരണം പറയാം. ആപ്പിൾ മരത്തിൽ ഉണ്ടായി കിടക്കുന്ന ആപ്പിൾ, ആ മരത്തിനു ജീവനുണ്ട് എന്ന് കാണിക്കുന്നു. എന്നാൽ ആപ്പിളല്ല, മരത്തിനു ജീവൻ നൽകുന്നത്. “ആപ്പിൾ”- മരത്തിന്റെ ജീവനു തെളിവാണ്. എന്നാൽ, മരത്തിന്റെ വേരുകളാണ് മരത്തിനാവശ്യമായ പോഷകഗുണങ്ങൾ വലിച്ചെടുത്ത് ആ മരത്തെ നിലനിർത്തുന്നത്. അതേപോലെ, ക്രിസ്തുവിലുള്ള വിശ്വാസം മാത്രമാണ് നമുക്ക് ജീവൻ നൽകുന്നത്. ക്രിസ്തു തന്റെ നീതി വിശ്വസിക്കുന്നവർക്കു നൽകുന്നു. എന്നാൽ നീതിയുടെതായ ഒരു വ്യത്യാസപ്പെട്ട ജീവിതം, വാസ്തവത്തിൽ നമുക്ക് ജീവനുണ്ട് എന്നു തെളിയിക്കുന്നു.

ന്യായവിധിനാളിൽ, ദൈവമുൻപാകെ നിൽക്കുവാൻ, പ്രവൃത്തി കൂടെ അതിനോടു കൂട്ടിച്ചേർക്കണം എന്നാണ് പൗലോസ് പറയുന്നത് എന്ന് തെറ്റിദ്ധരിക്കരുത്. അതിനു സമാനമായി, കൃപയാലുള്ള രക്ഷയെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവ് ഈയൊരു വെല്ലുവിളിയെ കുറച്ചുകാണാനും ഇടവരരുത്. നാം പരസ്യമായി പ്രഖ്യാപിക്കുന്ന വിശ്വാസം, നമ്മുടെ കൈകളുടെ പ്രവൃത്തിയെ വ്യതിയാനപ്പെടുത്തുന്നില്ല എങ്കിൽ, നാം ചോദിക്കേണ്ട ചോദ്യം എന്റെ വിശ്വാസം ഹൃദയത്തിൽ നിന്നുള്ളതും വാസ്തവവുമായ വിശ്വാസമാണോ എന്നതാണ്. അതു നമ്മുടെ രണ്ടാമത്തെ പോയിന്റിലേക്ക് നമ്മേ നയിക്കുന്നു.