ആരാണ് എഴുതിയത്, ആർക്കാണിത് എഴുതിയത് അവർക്കുള്ള ആശംസ എന്നിവയോടെയാണ് ഈ കത്ത് ആരംഭിക്കുന്നത്. തുടർന്ന് തെസ്സലൊനിക്യ വിശ്വാസികളുടെ മാനസാന്തരത്തിന്റെ കഥ വീണ്ടും പറയുന്നു. വിഗ്രഹാരാധകരും ബഹുദൈവവിശ്വാസികളുമായിരുന്ന അവർ അതൊക്കേയും വിട്ടു ഏകസത്യ ദൈവത്തിലേക്ക് തിരിഞ്ഞും കർത്താവിനും അപ്പൊസ്തലന്മാർക്കും അനുകാരികളായി തീർന്നു. പീഡനങ്ങൾക്കിടയിലും ക്രിസ്തുവിന്റെ അപ്പൊസ്തലന്മാരോടു ചേർന്നുനിൽപ്പാനും സുവിശേഷം അവരിൽനിന്നും മറ്റുള്ളവരിലേക്കു വ്യാപിപ്പിപ്പാനും അവർ മനസ്സുവെച്ചു എന്നു മാത്രമല്ല മറ്റുസഭകൾക്ക് അവർ ഒരു മാതൃകയായി തീരുകയും ചെയ്തുകൊണ്ട് അവർ ദൈവത്താൽ തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടവർ എന്ന് തെളിയിച്ചിരിക്കുന്നു. അവരിപ്പോൾ കർത്താവായ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ വരവിനായി കാത്തിരിക്കുന്നു എന്നതും പൗലോസ് നന്ദിയോടെ ഓർക്കുന്നു.

ഗ്രീക്ക്, റോമൻ ദേവന്മാരെ ബഹുമാനിക്കുന്ന ക്ഷേത്രങ്ങളും അവരുടെ അധാർമ്മിക ജീവിതരീതികളുംകൊണ്ടു നിറഞ്ഞ ഒരു സംസ്കാരത്തിലാണ് അവർ ജീവിച്ചിരുന്നത്. ആ ഒരു പശ്ചാത്തലത്തിൽ നിന്നാണ് സുവിശേഷം വിശ്വസിച്ച് രക്ഷിക്കപ്പെട്ട് ജീവനുള്ള സത്യദൈവത്തെ സേവിക്കുന്നതിനായി അവർ വേർതിരിഞ്ഞിരിക്കുന്നത്.
അതിനാൽ, തെസ്സലോനിക്ക പോലെയുള്ള ഒരു നഗരത്തിൽ, ഇസ്രായേലിന്റെ സ്രഷ്ടാവായ ദൈവത്തിനും രാജാവായ യേശുവിനും നിങ്ങളുടെ വിശ്വസ്തത കൈമാറ്റം ചെയ്യാൻ അവർക്കു വലിയ കഷ്ടം സഹിക്കേണ്ടി വന്നു. ആ കഷ്ടം എന്നത് അവരുടെ അയൽക്കാരിൽ നിന്നുള്ള ഒറ്റപ്പെടൽ, അവരുടെ കുടുംബത്തിൽ നിന്നുള്ള ശത്രുത എന്നിവയാണ് എന്നാൽ അവരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അവർക്കായി മരിച്ച യേശുവിന്റെ സ്നേഹം, അവന്റെ തിരിച്ചുവരവിന്റെ പ്രതീക്ഷ എന്നിവ അവർ സഹിച്ച നഷ്ടത്തേക്കാൾ വിലയേറിയതാണ്. അത് എല്ലാം വിലമതിച്ചു.

തുടർന്ന് പൗലോസ് തനിക്കു തെസ്സലോനിക്കയിലെ തന്റെ ദൗത്യത്തിന്റെ കഥയും അവരുമായി തനിക്കുണ്ടായിരുന്ന സ്നേഹവും താൻ വീണ്ടും പറയുന്നു. തനിക്കു അവരോടുണ്ടായിരുന്ന ബന്ധത്തെ കാണിക്കുവാൻ അപ്പനും മക്കളും എന്ന രൂപകമാണ് ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്. അപ്പനും മക്കളും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം വളരെ ആഴമായ അടുപ്പത്തെ കാണിക്കുന്നതാണ്. പൗലോസ് അവരെ തന്റെ മക്കളെപ്പോലെയാണ് കണക്കാക്കിയത്; താൻ അവർക്കു അമ്മയെപ്പോലെയും അച്ഛനെപ്പോലെയും ആയിരുന്നു എന്ന് പൗലോസ് പറയുന്നു. ദൈവത്തിൽ നിന്നുള്ള സുവാർത്ത മാത്രമല്ല, തങ്ങളെത്തന്നെയും അവരുമായി പങ്കിടുന്നതിൽ പൗലോസും കൂട്ടരും സന്തോഷിച്ചിരുന്നു; കാരണം അവരെ താൻ ആത്മാർത്ഥമായി സ്നേഹിക്കുന്നു.

ക്രിസ്തീയ നേതൃത്വത്തിന്റെ സത്ത അധികാരവും സ്വാധീനവുമല്ലെന്ന് പൗലോസ് ഇവിടെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു. ഇത് ആരോഗ്യകരമായ ബന്ധങ്ങളെക്കുറിച്ചും എളിമയോടെയും സ്നേഹത്തോടെയും ഉള്ള സേവനത്തെക്കുറിച്ചും ആണ്. ഇന്നത്തെ മതസംവിധാനങ്ങളുടെ രീതിയും അപ്പൊസ്തലനായ പൗലോസിന്റെ കാഴ്ചപ്പാടും ജീവിതരീതിയും എത്രയൊ വിഭിന്നമാണ് എന്നത് ഈ പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെ സത്യസന്ധതയെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നു. താൻ അവരിൽനിന്നും ഒരിക്കലും പണം ആവശ്യപ്പെട്ടിട്ടില്ലെന്ന് പൗലൊസ് അവരെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു. യേശുവിന്റെ നാമത്തിൽ അവരെ സ്‌നേഹിക്കാനും സേവിക്കാനുമാണ് താൻ വന്നത്. അതിനാൽ, അവരുടെ പൊതുവായ പീഡനത്തെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാൻ പൗലൊസ് ഒരുങ്ങുന്നു.

യേശുവിനെ സ്വന്തം ജനം തള്ളിക്കളയുകയും കൊലചെയ്യുകയും ചെയ്‌തതുപോലെ, ഇപ്പോൾ പൗലോസ് സഹ യഹൂദന്മാരാൽ പീഡിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു, തെസ്സലോനിക്യർ അവരുടെ യവന അയൽക്കാരിൽ നിന്ന് ശത്രുത നേരിടുന്നു. തന്റെയും അവരുടെയും കഷ്ടപ്പാടുകൾ യേശുവിന്റെ സ്വന്തം ജീവിതത്തിന്റെയും മരണത്തിന്റെയും കഥയിൽ പങ്കുചേരുന്നതിനുള്ള ഒരു മാർഗ്ഗമാണെന്ന് അറിയുന്നതിൽ നിന്ന് പൗലോസ് ഒരു വിചിത്രമായ ആശ്വാസം നേടുന്നു. ക്രിസ്തീയജീവിതത്തിലെ കഷ്ടതകൾ ക്രിസ്തുവിന്റെ ജീവിതത്തോടു സാദൃശ്യമുള്ളതാണ്. അതൊരിക്കലും ദൈവത്തിൽ നിന്നുള്ള ശിക്ഷയാണ് എന്ന ആശയത്തിനു ഘടകവിരുദ്ധമായിട്ടുള്ള ആശയമാണ്.

താനും ശീലാസും ഓടിപ്പോയതിന് ശേഷം തെസ്സലോനിക്യർ അനുഭവിച്ച കഷ്ടപ്പാടുകളെക്കുറിച്ച് കേട്ടപ്പോൾ താൻ അനുഭവിച്ച വേദനയെക്കുറിച്ച് പൗലോസ് പങ്കുവെക്കുന്നു. അതുകൊണ്ട് അവരെ പിന്തുണയ്‌ക്കാനും അവർ എങ്ങനെ പ്രവർത്തിക്കുന്നുവെന്ന് കാണാനും അവൻ തിമൊഥെയൊസിനെ അവരുടെ അടുക്കൽ അയച്ചു. അവർ വിശ്വാസത്തിൽ ശക്തരാണെന്നും അവർ യേശുവിനോട് വിശ്വസ്തരായിരിക്കുന്നു എന്നു കണ്ടതിൽ തിമൊഥെയൊസ് അത്യധികം സന്തോഷിച്ചു. മാത്രവുമല്ല, അവർ ദൈവത്തോടും അയൽക്കാരോടും സ്‌നേഹം നിറഞ്ഞവരായിരിക്കുന്നു. പൗലോസ് അവരെ കാണാൻ കൊതിച്ചതുപോലെ അവർക്കും പൗലോസിനെ കാണാൻ ആഗ്രഹമുണ്ട്. ഇത് പൗലൊസിനെ അവരുടെ സഹിഷ്‌ണുതക്കു വേണ്ടിയുള്ള പ്രാർത്ഥനയിലേക്കു നയിക്കുന്നു.