"1യഹോവ വാഴുന്നു; ജാതികൾ വിറെക്കട്ടെ; അവൻ കെരൂബുകളുടെ മീതെ വസിക്കുന്നു; ഭൂമി കുലുങ്ങട്ടെ.2 യഹോവ സീയോനിൽ വലിയവനും സകലജാതികൾക്കും മീതെ ഉന്നതനും ആകുന്നു. 3 അവൻ പരിശുദ്ധൻ എന്നിങ്ങനെ അവർ നിന്റെ മഹത്തും ഭയങ്കരവുമായ നാമത്തെ സ്തുതിക്കട്ടെ."

"യഹോവ വാഴുന്നു" എന്ന പ്രസ്താവനയോടെയാണ് ഈ സങ്കീർത്തനം ആരംഭിക്കുന്നത്. "വാഴുന്നു" എന്നു കേൾക്കുമ്പോൾ നമ്മുടെ മനസ്സിലേക്കു വരുന്ന ആശയം രാജവാഴ്ചയാണ്. ഇന്ന് ലോകത്തിലെ പല രാജ്യങ്ങളിലും രാജാവോ രാജ്ഞിയോ ഇല്ല, അഥവാ രാജാക്കന്മാരും രാജ്ഞിമാരും ഇപ്പോഴും നിലനിൽക്കുന്നിടങ്ങളിൽ, ദേശത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ ഭരണം നടത്തുന്നത് ഒരു പ്രസിഡന്റോ പ്രധാനമന്ത്രിയോ ആയതിനാൽ അവർ പലപ്പോഴും പേരുകളിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങി നിൽക്കുന്നു.

എന്നാൽ രാജാക്കന്മാരും രാജ്ഞിമാരും അതിന്റെ യഥാർത്ഥ അധികാരത്തോടെ രാജാവായി വാണിരുന്ന ഒരു കാലഘട്ടമുണ്ടായിരുന്നു. അവരുടെ അധികാരം ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. രാജാക്കന്മാർ ദൈവത്താൽ നിയമിക്കപ്പെട്ടവരാണെന്നും കരുതപ്പെട്ടിരുന്നു. അവരുടെ മേൽ ഒരു നിയമവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല; അവർ നിയമത്തിന് അതീതരായിരുന്നു. അവരെ നിയമപ്രകാരം വിധിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല; മറിച്ച്, അവർ നിയമം സ്ഥാപിച്ചു, അതിനാൽ അവർ അഴിമതിക്കാരായി മാറിയാലും, രാജാക്കന്മാർ ദിവ്യാവകാശം അവകാശപ്പെട്ടിരുന്നതിനാൽ അവരെ വെല്ലുവിളിക്കാൻ ഒരു നിയമവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

മറ്റൊരു രീതിയിൽ പറഞ്ഞാൽ, അവരെ ആ സ്ഥാനത്തുനിന്ന് പുറത്താക്കാൻ വോട്ടുചെയ്യാൻ കഴിയില്ല; കാരണം വോട്ടെടുപ്പ് ഇല്ലായിരുന്നു. അവർക്കെതിരെ നിങ്ങൾക്ക് കുറ്റപത്രം സമർപ്പിക്കാൻ കഴിയില്ല; കാരണം അവർ കോടതിനിയമങ്ങൾക്ക് അതീതരായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് ദുഷ്ടന്മാരായ രാജാക്കന്മാരെ ഒഴിവാക്കാൻ രക്തച്ചൊരിച്ചിൽ അഥവാ അട്ടിമറി വേണ്ടിവന്നു. ചരിത്രത്തിലേക്കു നോക്കിയാൽ ഇതിനുള്ള അനേക ദൃഷ്ടാന്തങ്ങൾ നമുക്കു കാണാൻ കഴിയും.

പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഇംഗ്ലണ്ടിൽ നടന്ന ആഭ്യന്തരയുദ്ധത്തിനൊടുവിൽ ചാൾസ് ഒന്നാമന്റെ കീഴിൽ നടന്ന അധികാര ദുർവിനിയോഗത്തെ ജനം വെല്ലുവിളിച്ചു. ഒടുവിൽ ചാൽസ് ഒന്നാമൻ വധിക്കപ്പെട്ടു.

ലോക ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ടതും പരിവർത്തനാത്മകവുമായ സംഭവങ്ങളിലൊന്നായിരുന്നു ഫ്രഞ്ച് വിപ്ലവം (1789-1799). അത് ഫ്രാൻസിന്റെ രാഷ്ട്രീയ, സാമൂഹിക, സാമ്പത്തിക ഘടനകളെ സമൂലമായി മാറ്റിമറിക്കുകയും ജനാധിപത്യം, അവകാശങ്ങൾ, ഭരണം എന്നിവയെക്കുറിച്ചുള്ള ആഗോള ആശയങ്ങളിൽ വലിയ സ്വാധീനം ചെലുത്തുകയും ചെയ്തു. ഫ്രെഞ്ചു വിപ്ളവത്തിനു ഒടുവിൽ King Louis പതിനാറാമനും Queen Marie Antoinette യും ഗില്ലെറ്റിനാൽ വധിക്കപ്പെട്ടു.

രാജാക്കന്മാരെപ്പോലെ ഉയർന്ന സ്ഥാനങ്ങളിൽ അധികാരത്തിന്റെ അഴിമതി നമുക്ക് കാണാൻ കഴിയും, കൂടാതെ രാജാക്കന്മാരെ ഇല്ലാതാക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന താഴ്ന്ന സ്ഥാനങ്ങളിലെ അരാജകവാദികളുടെ അഴിമതിയും ലോകത്ത് നാം കാണുന്നു. ചിന്താശേഷിയുള്ള ഒരു ക്രിസ്ത്യാനിയും ഈ രണ്ടു ഗ്രൂപ്പിലും ചേരാൻ ആഗ്രഹിക്കില്ല. "എല്ലാ അധികാരവും ദുഷിപ്പിക്കുന്നു, സമ്പൂർണ്ണ അധികാരം പൂർണ്ണമായി ദുഷിപ്പിക്കുന്നു" (“Power tends to corrupt, and absolute power corrupts absolutely”) എന്ന Lord Acton ന്റെ പ്രസിദ്ധമായ വാചകം എത്ര ശരിയാണ്.

സ്വന്തം സുഖമാണ് പരമപ്രധാനമെന്ന് ചിന്തിക്കുന്നതാണ് മനുഷ്യരെ ഈ നിലയിൽ പ്രവർത്തിക്കുവാൻ ഇടയാക്കുന്നത്. മറ്റുള്ളവരെ തന്നേക്കാൾ ശ്രേഷ്ഠൻ എന്ന ബൈബിളിന്റെ പ്രസ്താവന ഇത്തരുണത്തിൽ എത്ര അന്വർത്ഥമാണ് എന്ന് നാം ഓർക്കുക.

പുരാതന ലോകത്ത്, രാജാവ് കേവലം പ്രതീകാത്മകമായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് രാജ്യത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ ഭരണാധികാരിയായിരുന്നു. രാജ്യത്തിന്റെ അതിർത്തികൾ സ്ഥാപിക്കുകയും സംരക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നത് രാജാവിന്റെ ജോലിയായിരുന്നു. എല്ലാവർക്കും നീതി നടപ്പാക്കുകയും ജീവിതത്തിലെ അവരുടെ സ്ഥാനം പരിഗണിക്കാതെ എല്ലാ ആളുകൾക്കും ഇടയിൽ തുല്യത ഉറപ്പാക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നത് രാജാവിന്റെ കടമയായിരുന്നു. സങ്കീർത്തനം 99 അവകാശപ്പെടുന്നത് ദൈവം ഇസ്രായേലിനുവേണ്ടി അത് ചെയ്തുവെന്നും ഭൂമി മുഴുവൻ അത്തരമൊരു നീതി നടപ്പാക്കാൻ ദൈവം തയ്യാറാണെന്നും ആണ്.

അപ്പോൾ അരാജകത്തിന്റെയും അധികാര ദുർവ്വിനിയോഗത്തിന്റെയും പ്രതിവിധിയെന്നത് ശരിയായ ഒരു രാജാവുണ്ടാവുകയെന്നതാണ്. അത്തരമൊരു രാജാവിനെയാണ് യാഹ്വേയിൽ നമുക്കു കാണുവാൻ കഴിയുന്നത്. "യഹോവ വാഴുന്നു; ജാതികൾ വിറെക്കട്ടെ". അവൻ സർവ്വലോകത്തിനും രാജാവാണ്, അവൻ സകല ജനതകളുടെയും രാജാവാണ്. അങ്ങനെയുള്ള ഒരു രാജാവിനെയാണ് 99-ാം സങ്കീർത്തനം പ്രഖ്യാപിക്കുന്നത്.

അവൻ സർവ്വരാജ്യങ്ങളുടേയും സർവ്വജനതകളുടേയും രാജാവാകയാൽ സകലരും അവന്റെ മുൻപാകെ "വിറെക്കട്ടെ" എന്നാണ് സങ്കീർത്തനക്കാരൻ പറയുന്നത്. "വിറെക്കട്ടെ" എന്ന പ്രസ്താവന ആദരവോടും സന്തോഷത്തോടും കൂടിയ ഒരു ഭയം തന്റെ ജനത്തെ ഭരിക്കട്ടെ എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്. വിശുദ്ധന്മാർ ഭക്തിയുള്ള വികാരത്താൽ വിറയ്ക്കുന്നു, യഹോവയുടെ ഭരണം പൂർണ്ണമായി മനസ്സിലാക്കുകയും അനുഭവിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ പാപികൾ ഭയത്താൽ വിറയ്ക്കുന്നു.

ഈ രാജാവിന്റെ സിംഹാസനത്തെക്കുറിച്ചു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്: "അവൻ കെരൂബുകൾക്കു മീതെ വസിക്കുന്നു" എന്നാണ്. "കെരൂബുകൾ" ശക്തി, വേഗത, ബുദ്ധിശക്തി എന്നിവയുടെ ഏറ്റവും ഉയർന്ന സൃഷ്ടിപരമായ ശക്തികളെ പ്രതീകപ്പെടുത്തുന്നു. യാതൊരു അശുദ്ധിയും ദൈവത്തോടു അടുക്കാതെവണ്ണം ദൈവം സംരക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു എന്ന ആശയം ഇതു നൽകുന്നു. ഈ രാജാവിന്റെ പരിശുദ്ധിയെ അത് കാണിക്കുന്നു. "അവൻ പരിശുദ്ധൻ ആകുന്നു" എന്നു മൂന്നു തവണ 3,5,9 വാക്യങ്ങളിൽ ആവർത്തിച്ചിരിക്കുന്നത് നമുക്കു കാണാം.

ഇത് യേശയ്യാ പ്രവചനം ആറാം അദ്ധ്യായത്തിന്റെ മൂന്നാം വാക്യത്തിലേക്കു നമ്മുടെ ശ്രദ്ധയെ തിരിക്കുന്നു; "സൈന്യങ്ങളുടെ യഹോവ പരിശുദ്ധൻ, പരിശുദ്ധൻ, പരിശുദ്ധൻ; സർവ്വഭൂമിയും അവന്റെ മഹത്വംകൊണ്ടു നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു." സ്വർഗ്ഗീയ സൈന്യങ്ങളായ സെറാഫുകൾ സദാസമയവും ഉച്ഛത്തിൽ ഘോഷിക്കുന്ന ഒരു ഘോഷമാണിത്. ചിലർ ഇതിനെ സകലത്തിൽ നിന്നും വേർപെട്ടവൻ, വേർപെട്ടവൻ, വേർപെട്ടവൻ എന്ന് വിശദീകരിക്കുന്നു. മറ്റു ചിലർ ഇത് ദൈവം ധാർമ്മികൻ, ധാർമ്മികൻ ധാർമ്മികൻ എന്ന് വ്യാഖ്യാനിച്ചുകൊണ്ട് ദൈവത്തിന്റെ ധാർമ്മികസ്വഭാവത്തെ ഉയർത്തിക്കാണിക്കുന്നു. ഇത് ഒരർത്ഥത്തിൽ ശരിയാണെങ്കിലും “ദൈവം മാത്രമാണ് ദൈവം. വേറൊരു ദൈവവുമില്ല” എന്നാണിത് അർത്ഥമാക്കുന്നത്. കാരണം "പരിശുദ്ധൻ" എന്നത് ദൈവത്തിനു മാത്രമുള്ള ഒരു നാമവിശേഷണമാണ്. അതായത്, ലോകത്ത് ഇന്ന് ദൈവങ്ങൾ എന്ന പേരിൽ പലരും വരുകയും പോകുകയും ചെയ്യുന്നു. അങ്ങനെയുള്ളവരുടെ ഗണത്തിൽ പെടുന്നവനല്ല യാഹ്വേ. ദൈവമെന്ന് പറയാനുള്ള യോഗ്യത യാഹ്വേക്കു മാത്രമേയുള്ളു. 1 ശമുവേൽ 2:2 പറയുന്നു; " യഹോവയെപ്പോലെ പരിശുദ്ധൻ ഇല്ല; നീ അല്ലാതെ ഒരുത്തനുമില്ലല്ലോ; നമ്മുടെ ദൈവത്തെപ്പോലെ ഒരു പാറയും ഇല്ല." വീണ്ടും വെളിപ്പാട് 15:4 ൽ നാം ഇപ്രകാരം വായിക്കുന്നു: " 4 കർത്താവേ, ആർ നിന്റെ നാമത്തെ ഭയപ്പെടാതെയും മഹത്വപ്പെടുത്താതെയും ഇരിക്കും? നീയല്ലോ ഏകപരിശുദ്ധൻ; നിന്റെ ന്യായവിധികൾ വിളങ്ങിവന്നതിനാൽ സകല ജാതികളും വന്നു തിരുസന്നിധിയിൽ നമസ്കരിക്കും." അപ്പോൾ "ഏകപരിശുദ്ധൻ" എന്ന നിലയിൽ ദൈവം നമ്മുടെ സ്തുതിയും മഹത്വവും ലഭിപ്പാൻ യോഗ്യനായി ഒരുവൻ മാത്രമേയുള്ളു. ആകയാൽ അവന്റെ ഔന്നത്യത്തെയും പരിശുദ്ധിയെയും പ്രതി നമുക്കു നമ്മുടെ ദൈവത്തെ സ്തുതിക്കാം.

രണ്ടാം വാക്യം യാഹ്വേയുടെ യിസ്രായേലിനോടുള്ള പ്രത്യേക മമതയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. "യഹോവ സീയോനിൽ വലിയവനും സകലജാതികൾക്കും മീതെ ഉന്നതനും ആകുന്നു."

യാഹ്വേ സകല ജനതകളുടേയും രാജാവായിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ അവൻ സിയോനിലെയും രാജാവാണ്. സിയോൻ എന്നത് യിസ്രായേലിനെ കുറിക്കുന്നു. ദൈവം അബ്രാഹമിനോടു ചെയ്ത വാഗ്ദത്തത്തിന്റെ നിവൃത്തിയാണ് യിസ്രായേലുമായുള്ള യാഹ്വേയുടെ പ്രത്യേക മമതക്കു കാരണം. നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ മനുഷ്യവർഗ്ഗത്തെ രക്ഷിക്കുവാൻ, അവന്റെ രാജത്വത്തെ തള്ളിക്കളഞ്ഞ ജനത്തെ നേടുവാൻ ദൈവം തെരഞ്ഞെടുത്ത മനുഷ്യനാണ് അബ്രാഹം. ഈ അബ്രാഹവുമായി ദൈവം ഒരു ഉടമ്പടിയിൽ ഏർപ്പെട്ടു. ഉല്പത്തി 12:1-3 വാക്യങ്ങളിൽ നാം ഇപ്രകാരം വായിക്കുന്നു: "യഹോവ അബ്രാമിനോട് അരുളിച്ചെയ്തതെന്തെന്നാൽ: നീ നിന്റെ ദേശത്തെയും ചാർച്ചക്കാരെയും പിതൃഭവനത്തെയും വിട്ടു പുറപ്പെട്ട്, ഞാൻ നിന്നെ കാണിപ്പാനിരിക്കുന്ന ദേശത്തേക്കു പോക. 2 ഞാൻ നിന്നെ വലിയോരു ജാതിയാക്കും; നിന്നെ അനുഗ്രഹിച്ചു നിന്റെ പേർ വലുതാക്കും; നീ ഒരു അനുഗ്രഹമായിരിക്കും. 3 നിന്നെ അനുഗ്രഹിക്കുന്നവരെ ഞാൻ അനുഗ്രഹിക്കും. നിന്നെ ശപിക്കുന്നവരെ ഞാൻ ശപിക്കും; നിന്നിൽ ഭൂമിയിലെ സകല വംശങ്ങളും അനുഗ്രഹിക്കപ്പെടും." ദൈവത്തിന്റെ വിളി അനുസരിച്ചു എങ്ങോട്ടു പോകുന്നുവെന്നറിയാതെ ഇറങ്ങിപുറപ്പെട്ട വ്യക്തിയാണ് അബ്രാഹം. അവിടെയാണ് അബ്രാഹം തന്റെ മകനായ യിസഹാക്കിനെ യാഗം കഴിക്കുവാൻ കൊണ്ടുപോയത്. യാഹ്വേ യിസ്രായേലുമായി ഉടമ്പടി ബന്ധത്തിലേർപ്പെട്ടതും മോശയിലൂടെ അവർക്ക് ന്യായപ്രമാണം നൽകിയതും ഈ സിയോൻ പർവ്വതത്തിൽ വെച്ചാണ്. യിസ്രായേൽ എന്ന രാജ്യത്തിന്റെ ഏറ്റവും ശക്തനായ രാജാവായ ദാവീദ് തന്റെ രാജ്യത്തിന്റെ തലസ്ഥാനമായി തെരഞ്ഞെടുത്തതും സിയോനാണ്.

Michael Lawrence എന്ന ദൈവദാസൻ ദാവീദുമായി ദൈവം വെച്ച ഉടമ്പടിയെക്കുറിച്ചു പറയുന്നത് ഇപ്രകാരമാണ്: "ദൈവം ഇസ്രായേൽ ജനതയുമായി ഉടമ്പടി സ്ഥാപിക്കുമ്പോൾ, അവൻ തന്നെത്തന്നെ രാജാവായി സ്ഥാപിക്കുന്നു. ഇസ്രായേലിന് ദൈവമല്ലാതെ മറ്റൊരു രാജാവ് ഉണ്ടാകരുത്. എന്നാൽ ന്യായപ്രമാണത്തിൽ തന്നെ, ദൈവത്തിന് പകരക്കാരനല്ലാത്ത, മറിച്ച് ജനങ്ങൾക്ക് മുന്നിൽ ദൈവത്തെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന ഒരു മനുഷ്യ രാജാവ് അവർക്ക് ഉണ്ടായിരിക്കുന്ന ദിവസത്തിനായി ദൈവം വ്യവസ്ഥ ചെയ്യുന്നു. അത് ദാവീദ് രാജാവിൽ നിവൃത്തിയാകുന്നു. അങ്ങനെ ദാവീദുരാജാവ് തന്റെ സിംഹാസനം സിയോനിൽ സ്ഥാപിച്ചു. പിന്നീടു തന്റെ മകനായ ശലോമൊൻ ദൈവത്തിനുവേണ്ടി ഒരു ആലയം പണിതു. തന്റെ സന്തതി പരമ്പരയിൽനിന്ന് ഈ ലോകത്തെ മുഴുവനും വാഴുന്ന നിത്യനായ രാജാവ് എഴുന്നേൽക്കും എന്ന വാഗ്ദാനവും ദൈവം ദാവീദ് രാജാവിൽ നിറവേറ്റുന്നു. അങ്ങനെ ഈ ഭൂമിയിലേക്കുവന്ന നിത്യ രാജാവാണ് യേശുക്രിസ്തു.

യാഹ്വേയുടെ ശാശ്വതമായ വാഴ്ചയെയാണിത് കാണിക്കുന്നത്. കർത്താവായ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ വരവിനുശേഷം വിശ്വാസികളുടെ ഹൃദയത്തിലാണ് ഈ വാഴ്ച നടക്കുന്നത്. കർത്താവായ യേശുക്രിസ്തുവരുമ്പോൾ അവൻ തന്റെ ആക്ഷരീകമായ വാഴ്ച ആരംഭിക്കുകയും അവൻ നിത്യരാജാവായി വാഴുകയും ചെയ്യും. യഹോവ സകലരേയും വാഴുന്ന രാജാവാകയാൽ ഭയത്തോടുകൂടിയ ആദരവോടെ സകലരും അവനെ ഉയർത്തട്ടെ എന്നാണിത് അർത്ഥമാക്കുന്നത്. അവൻ സകല മനുഷ്യരുടെയും രാജാവാകയാൽ സകല മനുഷ്യരും അവനോടു കണക്കുബോധിപ്പിക്കുവാൻ ബാദ്ധ്യസ്ഥരാണ്. അവനോടു മത്സരിക്കുകയും അവന്റെ ഉടമ്പടിയെ ലംഘിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവർ നിത്യമായ ശിക്ഷാവിധിക്കു പാത്രമായി തീരുകയും ചെയ്യും. ആകയാൽ അവന്റെ നിത്യരാജത്വപ്രതി നമുക്ക് ദൈവത്തെ സ്തുതിക്കാം.

ദൈവത്തിന്റെ ഈ ഭരണത്തിന്റേയും ഔന്നത്യത്തിന്റേയും ഏറ്റവും വലിയ നേട്ടമെന്തെന്നാൽ, ലോകത്തിൽ എന്തെല്ലാം കാര്യങ്ങൾ സംഭവിച്ചാലും നാം ഭയപ്പെടുകയൊ ആശങ്കാകുലരായി തീരുകയൊ ചെയ്യേണ്ട ആവശ്യമില്ല എന്നതാണ്. ഇനി നാം ആശങ്കാകുലരായി തീരുന്നുവെങ്കിൽ അതിനുള്ള മുഖ്യകാരണം ദൈവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ വീക്ഷണം വളരെ ചെറുതാണ് അതല്ലെങ്കിൽ വളരെ പരിമിതമാണ് എന്നതാണ്. ദൈവത്തെ താനായിരിക്കുന്നതുപോലെ നാം കണ്ടാൽ നമ്മുടെ ആശങ്കകളോക്കേയും അസ്ഥാനത്താണെന്ന് നമുക്കു കാണാൻ കഴിയും. അതുകൊണ്ട് ദൈവത്തിന്റെ ഭരണത്തിന്റെ ഗുണഭോക്താക്കൾ എന്ന നിലയിലും നമുക്ക് ദൈവത്തെ സ്തുതിക്കുവാൻ സാധിക്കും.

അടുത്തതായി രാജാവിന്റെ ഭരണം എങ്ങനെയുള്ള ഭരണമാണെന്നാണ് സങ്കീർത്തനക്കാരൻ പറയുന്നത്.